CONCERT REVIEW

De zaal van het Cultureel centrum in Heusden-Zolder had net de juiste afmetingen voor het Limburgse publiek, opgekomen voor de cd presentatie van Jim Cofey’s Black box allegations waarvan een review op onze website staat . Waarom alleen Limburgse? Omdat deze formatie bestaat uit groepsleden afkomstig uit gans Vlaanderen, en daardoor hadden ze besloten in elke provincie apart een cd presentatie te doen. Na Sint Niklaas was dit de dus de 2de en er volgen er nog in Herent en Eeklo. Met het uitbrengen van hun eerste cd (een demo van 4 nummers niet meegerekend) kregen we ook al een naamsverkorting. Het originele Jim Cofey’s Soul kitchen is nergens meer terug te vinden. De stijl is wel dezelfde gebleven met veel funk, soul, en omnipresente percussie. Het is een genre dat sinds de jaren 70 niet veel meer gehoord wordt, het brengt een brok nostalgie terug en zorgt voor een swingende ambiance. Om niet in herhalingen te vallen raad ik jullie aan de cd bespreking van collega Witte MVS te lezen, daar staat perfect verwoord waar het allemaal om gaat. In deze tekst beperk ik mij tot algemene optredengevoelens en zal niet verder ingaan op individuele songcommentaren.

Tijdens het wachten naar het startschot hadden we ruim de tijd om de mooie zaal te bekijken en rustig te praten. Nietsbetekende stille muziek in de achtergrond bracht ons wel niet in de ambiance terwijl Stella uit plastic bekertjes ook niet echt smaakte. Als ik dat vergelijk met de vorige 4 optredens dat ik reeds met deze groep meemaakte in kleinere cafés maakte het wel een groot verschil uit. Het gebrek in opwarming en een matige vlakke PA betekende dat het publiek ondanks de goede nummers maar stil op dreef kwam. Geopend werd met “Doney’s theme”, het enige van de avond dat niet op hun cd staat maar een beetje hun trademark is. In dit voor mij reeds bekend nummer viel het goed op dat de sax, drum en gitaar niet genoeg doorkwamen. De mix was niet zoals gewoonlijk en dat beïnvloede de feeling die je anders met dit nummer direct meekrijgt. Voor de rest speelden ze zoals gewoonlijk één heel lange set, met daarin alle nummers van de cd, maar wel in een andere volgorde. Al speelden ze technisch heel goed, toch hadden ze last om het publiek in beweging te brengen.

Aan de ritmesectie zal het niet gelegen hebben, percussionist Gert Servaas is uitzonderlijk goed en is in feite de ruggengraat voor de sound van Jim Cofey. De funky bass van stichter Jan Ieven en het energiek drumwerk van Steve Wouters ondersteunden hem perfect en zorgden dat althans mijn benen niet bleven stilstaan. Misschien waren andere habitués van dit culturele centrum meer gewoon om alleen aandachtig te luisteren naar wat hen voorgeschoteld werd. Patrick Cuyvers bespeelde weer voortreffelijk zijn oude Hammond B3 en electrische piano, maar wat bij velen opviel, was zijn stem die dikwijls doet denken aan wijlen Luke Walter Junior. In andere bands speelt ie meestal alleen instrumentaal, hier is hij de lead zanger, en wat voor één. Zowel in de bloedmooie ballade “the table”, als in de andere meer levende stukken klinkt hij zuiver en duidelijk, en dat met 6 man op het podium. Saxofonist Igor Maseroli is een begrip aan het worden in de blueswereld, maar in dit soul middeltje voelt hij zich als een vis in het water. In sommige stukken deed ie me terugdenken aan de lekkere saxstukjes die Jess en James, André Brasseur en Booker T gebruikten eind jaren 60 (nostalgische blik in het oneindige…). Gitarist Rob Vanspouwen eist nooit echt de aandacht op, maar speelt wel uitstekend waar en wanneer het moet. Op het einde van de set speelden ze de pannen van het dak en met die goeie poeier kwamen ook de hardnekkigste stoelzitters toch ook in beweging.

De bisnummers kwamen niet van hun cd. Albert en Natural Soulbrother waren wel stevige meeswingers. Allerlaatste was terug Doney’s theme, maar dan met meer punch en feeling gebracht als tijdens de opening. De cd’s waren te koop en de artiesten bereikbaar voor een handtekening of babbel. Na hun optreden kregen we dj 4T4 Kristof Michiels (die de cd mix gedaan heeft) aan de draaitafel en ineens klonk het door zijn installatie achter in de zaal wel luid en zuiver genoeg. De zaalakoustiek was dus niet de schuldige geweest. We kregen het één na de andere soul en funk nummer te horen en op de dansvloer bleef het niet stil. Jim Cofey als opwarmer voor 4T4? Kon dat niet andersom?  

Laurence